Historia szkoły
W roku 2018 r. Publiczna Szkoła Podstawowa w Studziankach obchodziła 120-lecie. Początki powstania szkoły sięgają XIX wieku, czasów zaboru rosyjskiego. Ruchoma szkoła gramoty w Studziankach została otwarta 21 lutego 1885 r. W pierwszym roku uczyło się 16 chłopców i 8 dziewczynek. Nauczyciele — proboszcz i ogniomistrz. Nauczanie odbywało się w wynajmowanych budynkach. Inicjatorem budowy szkoły był prawosławny ksiądz kanonik Piotr Kotowicz, późniejszy kierownik tej szkoły. Po dwóch latach budowy w 1898 r. szkoła została oddana do użytku.
Na początku przeznaczona była wyłącznie dla dzieci wyznania prawosławnego, ale po pewnym czasie dzieci katolickie mogły do niej uczęszczać. W szkole były dwie ogromne klasy. Stały tam wielkie piece, a dookoła nich trzyosobowe ławki szkolne. Był też pokój nauczycielski, aula ze sceną, duży i mniejszy korytarz, dwa mieszkania dla nauczycieli. W jednej klasie uczyli się chłopcy, a w drugiej dziewczęta, w wieku od 6 do 15 lat. Nauka trwała 3 lata. Lekcje odbywały się w języku rosyjskim. Uczniowie pisali na grafitowych tabliczkach przy pomocy rysika. W szkole nie można było mówić po polsku. Za łamanie regulaminu szkolnego surowo karano: „bito łapy”, stawiano do kąta na grykę, bito rózgami kładąc na ławkę lub krzesło, zostawiano w „kozie” po lekcjach.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości szkoła zapełniła się dziećmi. Była to III-klasowa Powszechna Szkoła Podstawowa w Studziankach. Do każdej klasy chodziło od 20 do 40 dziewczynek i chłopców. Uczono polskiego, matematyki, przyrody, geografii, plastyki, muzyki, gimnastyki. Odbywały się zajęcia pozalekcyjne np. Szkolne koło Ligi Ochrony Przeciw Powietrznej, Koło Teatralne, Orkiestra Dęta, zajęcia sportowe. W latach 30 – tych nauczyciel Mieczysław Morozewicz zorganizował drużynę harcerską. Był on wspaniałym pedagogiem, o którym pamięć żywa jest do dziś wśród byłych harcerzy. Drużyna składała się kilku z zastępów, w skład których wchodzili chłopcy i dziewczynki. Drużynowy dbał przede wszystkim o wychowanie patriotyczne harcerzy. Opiekowano się miejscami pamięci narodowej, pomnikami, uczono się piosenek i historii. Harcerze wystawiali sztuki teatralne, urządzali występy i pokazy dla mieszkańców wsi. Uczono się też typowej dla harcerzy sprawności i odwagi. Często organizowano kilkudniowe rajdy, biwaki. Uczniowie również zwiedzali stolicę i inne miasta. Organizowano róże święta i państwowe uroczystości.
Podczas II wojny światowej w czasie okupacji sowieckiej szkoła była otwarta. Uczono w języku białoruski i rosyjskim. W tym czasie po ciężkich przesłuchaniach zamordowany został nauczyciel, druh, oficer wojska polskiego Mieczysław Morozewicz. Kiedy do Studzianek 1941 roku wkroczyli Niemcy szkoła została zamknięta dla uczniów. Służyła niemieckim władzom za miejsce do przesłuchań i przetrzymywania aresztowanych mieszkańców Studzianek i okolicznych miejscowości. To z naszej szkoły zatrzymani trafiali do więzień, obozów lub miejsca rozstrzeliwań.
Po wojnie, która w Studziankach skończyła w lipcu 1944 uczniowie poszli już do siedmioklasowej, a później do ośmioklasowej szkoły. W miarę przybywania dzieci i klas szkoła adaptowała nowe pomieszczenia i dzieliła ogromne klasy.
Aby sprostać wymaganiom nowoczesnej szkoły 2003 roku wybudowano salę gimnastyczną i kilka sal lekcyjnych. W 2018 roku nadano imię szkole Janusza Korczaka .
Materiały zebrała i opracowała Mirosława Bezdziel.